Mówi się, że dziadkowie są od rozpieszczania. W moich doświadczeniach gabinetowych rzeczywiście, w rodzinach dysfunkcyjnych dziadkowie często ratują swoje wnuki przed toksyczną, przemocową sytuacją w domu rodzinnym. Są jedynymi osobami, które dają dziecku poczucie miłości, wsparcia i pomagają dziecku zdrowo rozwijać się psychologicznie. Jednak są też dziadkowie urazowi, traumatyzujący, którzy nie tylko nie dają wnukom poczucia bezpieczeństwa, ale krytykują je, kpią, umniejszają, unieważniają. "Jesteś za gruba, jesteś za brzydka, jesteś za głupia, jesteś do niczego" - to autentyczne teksty, które wypowiada babcia czy dziadek do wnuka. I to jest dramat. Dramat dziecka zwiększa się wtedy, gdy rodzice nie reagują. Nawet gdy dziecko się skarży, tłumaczą dziadków "oni tacy są" albo szukają przyczyn takiego zachowania w dziecku. Nie tylko nie stają po stronie dziecka, nie rozmawiają z dziadkami, nie przejawiają dojrzałej reakcji, ale często - mimo takich sytuacji - nadal podtrzymują kontakt urazowych dziadków ze sponiewieranymi dziećmi, a często ci dziadkowie de facto wychowują dzieci zapracowanych rodziców. Dziecko przeżywa wówczas podwójne porzucenie: najpierw przez dziadków, następnie przez rodziców. Tworzą się w dziecku schematy myślenia: Jestem nieważny, Jestem gorszy, Jestem do niczego, Muszę zasłużyć, Nie nadaję się, Ludzie krzywdzą itd itp.Z takim myśleniem o sobie wchodzą w życie dorosłe. Te schematy to często podłoże depresji, lęków i innych zaburzeń.

Wspierajmy więc nasze dzieci w każdej sytuacji, również tej związanej z najbliższą rodziną. Miejmy oczy i uszy otwarte, nie zamiatajmy pod dywan, bo na szali jest zdrowie psychiczne naszego dziecka.

#dzienbabci #dziendziadka

Magdalena Szuława